به گزارش پایگاه اطلاع رسانی هابیلیان(خانواده شهدای ترور کشور)، منافقین که خیال می‌کردند آمریکا برای آن‌ها فرش قرمز می‌اندازد بلافاصله این پیشنهاد «تیرانا» را که به‌دنبال دیدار نخست‌وزیر این کشور با معاون وزیر امورخارجه آمریکا اعلام شده بود، رد کردند و خواستار اسکان در آمریکا یا بازگشت به پادگان اشرف شدند؛ ولی دیری نپایید که منافقین دست از بلندپروازی برداشته و گروه‌گروه به آلبانی منتقل شدند.

در مرحله اول، این سؤال ذهن بسیاری از کارشناسان را درگیر کرد که آلبانی با چه هدفی اعضای گروهک منافقین را که علی‌رغم درخواست‌های مکرر دبیرکل سازمان ملل هیچ کشوری حاضر به قبول آن‌ها نمی‌شد در خاک خود پذیرفت.

کارشناس‌ارشد دیپلماسی عمومی ‌از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی در این باره در گفت‌وگو با خبرنگار هابیلیان گفت: «آلبانی تحت کنترل آمریکاست و آمریکا طی یک دهه گذشته برای بازسازی این کشور و کمک به اقتصاد آن میلیون‌ها دلار پرداخته است. خانم سپه‌‌پور اولریش گفت: بی‌شک این کمک‌ها با خود تعهداتی را می‌آورند که یکی از آن‌ها همین بود که آمریکا از آلبانی خواست که این افراد را در کشور خود بپذیرد.

پس از گذشت چند ماه، آلبانی دوباره خبرساز شده است. این‌بار احتمال پذیرش تسلیحات شیمیایی سوریه از سوی این کشور در میان است و مطالعه تحلیل یکشنبه ۱۹ آبان روزنامه «لس‌آنجلس‌تایمز» از این موضوع خالی از لطف نیست.

در این تحلیل اشاره شده که نروژ و دانمارک صراحتاً اجازه ورود این تسلیحات شیمیایی و امحای آن‌ها را در خاک کشورشان ندادند و آمریکایی‌ها هم درخواست خود را پیش این متحد کوچک خود که به قول سردبیر وب‌سایت خبری «بالکان اینسایت» «بله قربان گوی واشنگتن» است بردند تا بتوانند تسلیحات شیمیایی سوریه را در این کشور نابود کنند.

این گزارش همچنین به پیشنهاد پناهندگی تیرانا به ۲۱۰ تن از اعضای گروهک تروریستی منافقین و پذیرش زندانیان «اویگور» در گوانتانامو، زمانی که آمریکا نتوانست آن‌ها را به چین برگرداند هم به‌عنوان مثال‌هایی از سرسپردگی آلبانی به آمریکا اشاره نموده است.

اینجاست که بار دیگر این واقعیت بیشتر رخ می‌نماید که گروهک منافقین که دستش به خون هزاران ایرانی بی‌گناه آغشته است، فرقه‌ای تروریستی و منفور جهانیان است و حضور تعدادی از اعضای آن در آلبانی طبیعتاً با این حقیقت توجیه می‌شود و بقای آن هم صرفاً به‌خاطر حمایت‌های جنگ‌طلبان آمریکایی از این گروهک است.
سعید محبّی  
هابيليان / 21 آبان 92