انتشار: نیویورک تایمز

نوشته: تیم آراگو

تاریخ: 22 ژوئیه 2011

اردوگاه اشرف، عراق – بیش از 3000 نفری که در اینجا زندگی میکنند زمانی نشانگر یک سازمان قدرتمند شبه نظامی بودند که قصد داشت دولت ایران را سرنگون کند. در دهه 1970 میلادی، این گروه آمریکائی ها را در تهران کشت، و بعد از اینکه توسط صدام درعراق پناهنده شد، اعضایش به عنوان مزدور خدمت میکردند که در سرکوب وحشیانه کردها در شمال عراق و شیعیان در جنوب شرکت نمودند.

 حالا آنها در عراق مزاحم هستند ولی اعتقاد دارند که می بایست در ایالات متحده حفاظت شوند – حتی اگر گروه آنها که به سازمان مجاهدین خلق شناخته میشود، در لیست سازمان های تروریستی وزارت خارجه آمریکا باقی بماند.

 سفیر آمریکا در عراق لورنس باتلر، دیپلمات آمریکائی که در چند جلسه در اینجا با گروه مذاکره کرده است به آنان گفته است که: "شاید شما جزایر هاوائی را در نظر دارید. من تصور نمیکنم که منظور شما جزیره گوانتانامو باشد".

 طی سه ماه گذشته، آقای باتلر که مشاور سیاست خارجی ژنرال لوید آستین، فرمانده عالی نظامی آمریکا در عراق است تقریبا هر هفته از جانب سفارت آمریکا بین بغداد و اردوگاه اشرف، در یک محل دورافتاده در استان دیاله نزدیک به مرز ایران، در تردد بوده است. او با خوشروئی و البته قاطعیت تلاش کرده است این تبعدیان را متقاعد سازد تا اردوگاه را ترک کنند و از یک برخورد خشونت بار قطعی دیگر با نیروهای امنیتی عراق در صورتی که بمانند اجتناب نمایند.

 در حالیکه نیروهای آمریکائی شروع به خارج کردن آخرین نفرات خود از عراق میکنند، وضعیت در اردوگاه اشرف یکی از دردسرساز ترین مقولات ناتمام جنگ آمریکا در عراق باقی می ماند.

 این گروه معتقد به ایدئولوژی التقاطی مرکب از شیعه و مارکسیسم است، و اردوگاه اشرف در اوایل جنگ، قبل از اینکه خلع سلاح شود و 2000 تانک و نفربرهای زرهی آنان گرفته شود، تحت بمباران آمریکائی ها قرار گرفت که چندین نفر از اعضایش کشته شدند. ولی آمریکائی ها بعدا حفاظت آنان را تأمین نمودند.، در حالیکه دولت عراق که رابطه دوستی با ایران دارد برخورد خصمانه ای نسبت به گروه داشت. تهاجم به اردوگاه در ماه آوریل سال جاری توسط نیروهای عراقی ده ها کشته و صدها زخمی به جا گذاشت.

 مأموریت آقای باتلر کسب راه حلی برای نجات جان ساکنان، با جابجا کردن آنان ابتدا به یک اردوگاه دیگر دور از مرز ایران، و سپس به کشور دیگری جهت اقامت می باشد. او میگوید که هدفش انسان دوستانه است. او هیچ گونه حمایتی از سیاست های گروه نشان نداده یا حاضر به بخشیدن اشتباهات گذشته آنان نیست. او می گوید که صرفا میخواهد آنها جابجا شوند چرا که می ترسد اگر بمانند درگیری و کشتار دیگری با ارتش عراق صورت بگیرد.

 بهرحال ثابت شد که این راه حل عملی نیست چرا که ساکنان اشرف از رفتن اجتناب میکنند، و هیچ کشوری برای بردن آنان قدم جلو نگذاشته است. ولی زمان میگذرد و آقای باتلر چندین بار به اعضای گروه خاطر نشان کرده است که نیروهای آمریکائی در حال رفتن هستند.

 آقای باتلر، سفیر سابق آمریکا در مقدونیه که سوابق دیپلماتیکش او را در پشت میز مذاکرات از اعضای ارتش جمهوری خواه ایرلند گرفته تا جنایتکاران بالکان نشانده است، ظاهرا با مقوله سختی روبرو گردیده است.

 او در پایان جلسه اش با این گروه آنان را سرزنش کرد و گفت: "اگر اطمینان حاصل نکنم که شما به محل جدیدی در عراق خواهید رفت، دور بعدی مذاکرات خیلی کوتاه خواهد بود".

 بعد از شش جلسه از این دست، او پیشرفتی در متقاعد کردن گروه بدست نیاورده است. او میخواهد که آنان قبل از اینکه نخست وزیر نوری المالکی به وعده خود عمل نماید و اردوگاه را تا پایان سال جاری میلادی ببندد محل را ترک نمایند.

 علاوه بر این مشکلات، گروه با ماشین ارتباطات و تبلیغات پرهزینه خود مسائل دیگری هم آفریده است. این گروه شخصیت های سیاسی از جمله هاوارد دین و وسلی کلارک، یک ژنرال ارتش بازنشسته را با پرداخت پول همراه کرده است تا در حمایت از گروه سخنرانی نمایند و مقاومت آنان در مقابل جابجا شدن را قوت بخشیده و موجب خشم مقاماتی همچون باتلر که به دنبال راه حل هستند بشوند.

 آقای باتلر با اشاره به ژنرال کلارک از گروه پرسید: "به او چقدر پول دادید؟ او با کمتر از 25 هزار دلار از رختخوابش بیرون نمی آید".

 در مقابل، یکی از اعضا جواب داد که هیچ یک از حامیان گروه بخاطر پول حمایت نمیکنند.

 آقای باتلر با اشاره با کارزار حمایتی گسترده سازمان به آنان گفت: "من تصور میکنم که حدود یک میلیون دلار در این رابطه طی شش ماه گذشته هزینه شده است. اگر من عضو هیئت مدیره شما بودم به هیچ وجه از نتایج بدست آمده راضی نبودم".

 او در ادامه گفت: "خبر بد اینست که شما تنها من را برای نشستن پشت میز مذاکره در برابر خود دارید".

 در یک مصاحبه، ژنرال کلارک اطلاع داد که از جانب گروه پول دریافت کرده است، اما او گفت که همیشه در سراسر جهان سخنرانی میکند و همیشه نظرات خودش را بیان می نماید که بر پایه خدمات دولتی چندین ساله اش می باشد. (آقای دین قبلا بصورت علنی گفته بود که حق الزحمه سخنرانی خود را از گروه دریافت کرده است).

 در یک بیانیه رسمی، نماینده گروه گفت که به هیچ یک از سخنرانان پول پرداخت نشده است. اینکه گروه جنبش ناراضیان پول زیادی در اختیار دارد از اتاق مذاکره مدرن و شیک و مملو از مانیتورهای آخرین مدل مشخص است. طی مذاکرات اخیر، مردان کت و شلوارپوش نوشیدنی و خوراکی در ظروف نقره ای سرو میکردند.

 آقای باتلر مایل است توهم غلطی که از زمان اشغال آمریکا این گروه را احاطه کرده و موجب شده تا چنین حمایتی را جلب نماید برطرف کند. او میگوید که بر خلاف اعتقاد عمومی، این گروه هرگز هیچگونه اطلاعات با ارزشی به آمریکائی ها در خصوص دولت صدام حسین نداده است و همچنین هیچ اطلاعات قابل استفاده ای در خصوص دولت ایران در خصوص برنامه های هسته ای نداده است.

 او گفت که شش سال است که این گروه اطلاعات غیرقابل اتکا در خصوص ایران به آژانس اطلاعات دفاعی آمریکا میدهد که سالها انرژی صرف شده تا مشخص گردد که همه آنها جز مشتی دروغ چیز دیگری نبوده است.

 او در خصوص این گروه گفت: "آنها در داستان پردازی خیلی مهارت دارند".

 این گروه از طریق اقدامات حقوقی توانسته است نام خود را از لیست های ترورستی انگلستان و اتحادیه اروپا خارج کند. نتیجه یک پرونده حقوقی فدرال در ایالات متحده این شد که قاضی حکم داد تا وزارت خارجه مرور مجددی در خصوص این گروه بنماید. گروه مدعی است که سالهاست هیچ گونه تهاجم نظامی نکرده و از سال 2001 خشونت را کنار گذاشته است.

 مدارک عمومی وزارت خارجه آمریکا لیستی از جنایات خشونت بار علیه آمریکائی ها در دهه 70 میلادی را نشان میدهد که شامل ترور افسران و مقامات آمریکائی در تهران میشود.

 آقای باتلر در طی مذاکرات اخیر، دور از چشم نمایندگان گروه گفت: "این افراد آمریکائی ها را کشته اند. دستان آنان به خون آغشته است".

 آمریکائی ها طرحی را پیشنهاد کرده اند که در آن اعضای گروه اردوگاه را که در زمان صدام حسین به عنوان پایگاه نظامی اشغال نمودند را تخلیه کنند، و در یک اردوگاه دیگر در عراق مستقر شوند، که در آنجا به عنوان یک اقدام ضروری قبل از اینکه توسط ملل متحد به عنوان پناهنده شناخته شوند از یکدیگر مجزا گردند.

 باتلر به نمایندگان گروه گفت: "در دید دنیای خارج شما یک سازمان شبه نظامی هستید. شما به عنوان گروهی خطرناک محسوب می شوید".

 در حال حاضر آقای باتلر در خصوص چشم انداز وادار نمودن گروه به ترک محل یا منحل شدن آنان خوش بین نیست. پس از بازگشت با هلیکوپتر به سفارت در بغداد بعد از انجام مذاکرات، او نگرانی خود را نسبت به عدم وجود یک اراده سیاسی در خود آمریکا ابراز داشت.

 او گفت: "پیش بینی من اینست که واشنگتن از من هیچگونه پشتیبانی نخواهد کرد. این یک سم است. این تروریسم است. چه در ایران، چه در عراق".

 این مقاله در تاریخ 23 ژوئیه 2011 در صفحه 5 روزنامه آمریکائی نیویورک تایمز با عنوان " گروه تبعیدی ایرانی، دردسری برای آمریکا در عراق" به چاپ رسید.